‘Het leven in Nederland is fijn’
It is goed wenjen yn Opsterlân, sa hearre wy faak. Dat fine wy as gemeente fansels moai en dat wolle wy fansels graach sa hâlde. Mar, krekt as earne oars yn it lân, is ek hjir sprake fan krapte op de wenningmerk. Tegearre mei wenningkorporaasjes en kommersjele boubedriuwen wolle wy as gemeentebestjoer soargje foar in wenningoanbod dat oanslút by de merk en takomstbestindich is. Op dit plak portrettearje wy ynwenners fan Opsterlân en freegje wy nei harren ûnderfinings mei wenjen yn ús gemeente.
It is in bont, fleurich kleurenpalet. Oan de muorren fan de wen- anneks sliepkeamer fan Antonina Kamenchuk oan de Trimbeets yn Gorredijk diverse skilderijen en posters mei de meast uiteenlopende kleuren. De posters dêr't seemearminnen op ôfbylde steane komme fan in ynternetwinkel, de skilderijen binne fan de hân fan de 27-jierrige bewenster sels. ,,Ik wit net wêrom, mar ik hâld fan seemearminnen. En de keamer koe wol in bytsje kleur brûke’’, seit de Oekraïense.
Flecht mei mar in rêchsek
De útbundige kleuren steane yn skril kontrast mei de inktswarte oanlieding foar de komst fan Antonina en har mem trije jier lyn nei Nederlân. De ynfal fan Ruslân yn Oekraïne makke it libben yn wenplak Irpin ûnmooglik. ,,Fan de stêd is miskien noch mar 20 prosint oer. De Russen hawwe alles ferwoaste.’’
Oanfanklik hope Antonina yn Oekraïne te bliuwen, mar ek de eigen wenning rekke swier skansearre troch de Russyske bombardeminten. Der siet foar har mem, dy't lijt oan in auto-yúnsykte, neat oars op dan te flechtsjen. Mei in rêchsek, mei dêryn allinnich in laptop, spikerbroek, trui en in pear persoanlike dokuminten, liet sy har oant dan ta goede en rêstige libben efter har. ,,Wy tochten dat wy nei in pear wiken wol wer weromgean koene, mar dat bliek net it gefal.’’ Har fjouwer katten bleaune by harren doetiidske buorlju.
De wenning oan de Trimbeets is de twadde foar Antonina yn Gorredijk en de tredde yn Nederlân. ,,Fia Poalen binne wy nei Eindhoven flein. Fan Nederlân koe ik allinnich de keunstskilders Rembrandt en Van Gogh.’’ De kar foar Nederlân wie in tafallige. ,,Ik wurke as tekstskriuwer foar in Dútsk bedriuw en dêr wurke ek immen út Nederlân. Hy riede oan om hjirhinne te gean.’’
Trettjin flechtlingen ûnder ien dak
Antonina, dy't foardat de oarloch útbruts yn Kiev ôfstudearre wie mei in master yn de Ingelske taal, fûn troch sels te sykjen op ynternet in wenning yn Noardwâlde. ,,Wy koene fjouwer moanne by minsken yn harren eigen hûs terjochte. Dêrnei hawwe wy fia partikulieren in jier yn in wenning yn Gorredijk wenje kind. Sûnt novimber ferline jier wenje wy mei 11 oare flechtlingen út Oekraïne oan de Trimbeets. Earst dielden myn mem en ik dizze keamer, mar dat wie eins te lyts. No hat se har eigen keamer. Ik diel de badkeamer mei myn hier; de keuken wurdt troch alle bewenners brûkt.’’ De wenning, in twa-ûnder-ienkapper, waard earder as soarchwenning brûkt en is no ien fan de woningen dy't de gemeente Opsterlân hiert fan wenningkorporaasje Elkien foar de opfang fan flechtlingen.
Yn Gorredyk hat Antonina har libben goed oppakt. ,,Mei hiel folle help fan ynwenners fan Gorredyk, de gemeente en Code Hans (frijwilligersorganisaasje, red.).’’ De Oekraynske learde de Nederlânske taal en jout no sels taalles oan oare flechtlingen. ,,Ik haw hjir nije freondinnen makke en ik haw in Nederlânske freon. Yn juny sille wy trouwe! It libben is hjir moai. Ik mis Oekraïne eins net. Tja, miskien it iten, mar ik fyn de Hollânske snacks ek hiel lekker’’, laket se.
Nimmen wist fan in wenningprobleem yn Nederlân
Foar in soad Oekraïners is it ûnwis wat der begjin takom jier bart, as de spesjale ferbliuwsregeling dêr't sy ûnder falle, ôfrint. ,,Foaral foar âlderen is it dreech’’, wit Antonina. Sy wit dat in part fan de Nederlânske befolking net bliid is mei de húsfesting fan har lânslju en dat it foar in soad ynwenners dreech is om in wenning te finen. Kontakt mei minsken dy't har negatyf uterje oer de flechtlingen, mijd se. ,,It is spitich dat der yn Nederlân problemen binne mei húsfesting. Fansels hawwe oare flechtlingen en ik dêr net oer neitocht doe't wy ús lân ferlieten. Elkenien tocht dat wy nei in skoftke wol weromgean soenen.’’
Antonina sjocht har takomst yn Nederlân. ,,Ik wol stabyl yn myn holle bliuwe. De oarloch is in trauma wurden. Ruslân en no ek Amearika, mei presidint Trump, spylje in spultsje mei de libbens fan Oekraïners. It sil foarearst net foarby wêze.’’ In nij libben, ynklusyf in oare wenning, wachtet yn Drachten, de wenplak fan ferloofde Sybren. ,,Myn mem bliuwt hjir yn Gorredyk. Gelokkich is Drachten tichtby.’’